9 odpowiedzi w tym temacie

[TakiJaki]

Dlaczego jest tak, że nawet najbliższa rodzina(rodzice, bo brata nie wliczam bo i tak pewnie ma mnie za ludzki odpad) nie dostrzega albo nie chce dostrzec tego, że z człowiekiem coś się dzieje i coś go trapi?.
Też tak macie?
Nie pochodzę z patologicznej rodziny itd.
Ale po prostu nie mam z kim o tym szczerze pogadać, albo tak mi się wydaje.
Raz staruszek tylko powiedział, żeby się nie przejmować itd.
Smutne jest to, że pomimo wieku człowiek czuje, że jest sam z tym całym gównem w jego głowie.

[hawwa]

Jesteśmy tylko ludźmi i czasami żeby chcieć zrozumienia trzeba drugiemu człowiekowi to wytłumaczyć. Jeżeli to nie pomoże wtedy od takich osób trzeba się odciąć...

[szklanka_w_polowie_pusta]

Dlaczego jest tak, że nawet najbliższa rodzina(rodzice, bo brata nie wliczam bo i tak pewnie ma mnie za ludzki odpad) nie dostrzega albo nie chce dostrzec tego, że z człowiekiem coś się dzieje i coś go trapi?.
Też tak macie?
Nie pochodzę z patologicznej rodziny itd.
Ale po prostu nie mam z kim o tym szczerze pogadać, albo tak mi się wydaje.
Raz staruszek tylko powiedział, żeby się nie przejmować itd.
Smutne jest to, że pomimo wieku człowiek czuje, że jest sam z tym całym gównem w jego głowie.

Jeśli dobrze pamiętam, to dzieli cię z rodzicami dosyć duża różnica wieku. Im wyższy wiek, tym niższa świadomość na temat takich chorób jak depresja czy np. ADHD. Nie jest to oczywiście twardą regułą, bo 70-latek może być doskonale uświadomiony w tych tematach, a 30-latek uznać je jako nowoczesne wydumki i kiedyś nie było.

 

Próbowałeś w ogóle rozmawiać z rodzicami? Czy sami inicjują rozmowę, bo widzą, że coś jest nie tak? Jeśli nie chcesz ich obciążać swoim problemem, to po prostu im powiedz, że nie chcesz o tym rozmawiać. A jeśli uważasz, że macie na tyle dobry kontakt i zrozumieją, to bądź wobec nich szczery.

[Testament]

Temat był już poruszany:

Jak reaguje Wasza rodzina na depresje? - Relacje międzyludzkie - Depresja.ws - Forum

 

Osobiście wole nie poruszać tematu depresji z rodzicami. Zawsze liczyła się ciężka praca i wytrwałość. Słabości nie były dobrze postrzegane. Jako przykład mogę podać historię ojca, który rano w drodze do samochodu złamał nogę. Jako, że praca i obowiązki są najważniejsze, pojechał zgodnie z planem na zebranie. Do szpitala dotarł wieczorem. Depresja? To efekt nadmiaru wolnego czasu i brak prawdziwych problemów. 

[szklanka_w_polowie_pusta]

Temat był już poruszany:

Jak reaguje Wasza rodzina na depresje? - Relacje międzyludzkie - Depresja.ws - Forum

 

Osobiście wole nie poruszać tematu depresji z rodzicami. Zawsze liczyła się ciężka praca i wytrwałość. Słabości nie były dobrze postrzegane. Jako przykład mogę podać historię ojca, który rano w drodze do samochodu złamał nogę. Jako, że praca i obowiązki są najważniejsze, pojechał zgodnie z planem na zebranie. Do szpitala dotarł wieczorem. Depresja? To efekt nadmiaru wolnego czasu i brak prawdziwych problemów. 

A jak to się ma do dotycznego?

[Anonimo]

Podziwiam twojego ojca prawdziwy twardziel , ale nie rozumiem ciebie byc moze on nie jest twoim genetyczym ojcem albo zawiesiles sie za bardzo na mamusi ?

[luke]

@TakiJaki u mnie rodzina by chciała pomóc, ale nie ma jak. Sam zresztą nie wiem jak sobie pomóc.

 

Niby można pozazdrościć, ale finalnie człowiek jest nadal sam z tym gównem w głowie + świadomość że się ktoś martwi o mnie (przeze mnie) wcale nie pomaga.

[grobowicz]

Dlaczego jest tak, że nawet najbliższa rodzina(rodzice, bo brata nie wliczam bo i tak pewnie ma mnie za ludzki odpad) nie dostrzega albo nie chce dostrzec tego, że z człowiekiem coś się dzieje i coś go trapi?.
Też tak macie?
Nie pochodzę z patologicznej rodziny itd.
Ale po prostu nie mam z kim o tym szczerze pogadać, albo tak mi się wydaje.
Raz staruszek tylko powiedział, żeby się nie przejmować itd.
Smutne jest to, że pomimo wieku człowiek czuje, że jest sam z tym całym gównem w jego głowie.

Myślę, że to jest efekt jednego błędnego założenia. Bierzemy ludzi za pewnik. Tych "bliskich", rodzinę, znajomych i rzeczywiście bliskich traktujemy jako oczywiste obecności. Przez to nie przyglądamy im się każdego dnia. Nie zawsze jest chwila żeby przeanalizować postawę, spojrzenie, ton głosu. A kiedy już zobaczymy, że ktoś jest bardziej pochylony, to wypieramy. Piszę to w pierwszej osobie liczby mnogiej po to żeby nie dzielić i nie rozróżniać. Każdy z nas na jakimś etapie był niezauważony, nierozpoznany i tak samo każdy kogoś olał, bo nie uratujemy wszystkich. Serwus!

[hawwa]

@TakiJaki mam do Ciebie prośbę. Czy możesz pokombinować mi ze zdjęciem? W tym durnym telefonie nie potrafię tła rozjaśnić i przytlacza mi tort, który zrobiłam zabijając jego wdzięk.

[TakiJaki]

@TakiJaki mam do Ciebie prośbę. Czy możesz pokombinować mi ze zdjęciem? W tym durnym telefonie nie potrafię tła rozjaśnić i przytlacza mi tort, który zrobiłam zabijając jego wdzięk.

Jasne. Odezwałem się na priv