13 odpowiedzi w tym temacie

[Jantosia]

Witajcie, nie umiem pisać o Sobie. Jestem tu bo życie mnie przerasta, nie daję rady. Niby powinnam być szczęśliwa, po latach walki urodziłam drugie dziecko. Nasze życie teoretycznie wychodzi na prostą. A ja jestem zmęczoną, wszystko mnie boli, nie chce mi się rozmawiać z ludźmi , a jeśli już to tylko narzekam ( tak mówią inni). Niedługo przyjdzie mi wrócić do pracy, a jak o tym pomyśle to ściska mnie w żołądku. Matką jestem beznadziejna, krzyczę na starsze dziecko bo brak mi cierpliwości ... Chcę to zmienić, nie umiem, potrzebuje pomocy

[Jantosia]

Witajcie, nie umiem pisać o Sobie. Jestem tu bo życie mnie przerasta, nie daję rady. Niby powinnam być szczęśliwa, po latach walki urodziłam drugie dziecko. Nasze życie teoretycznie wychodzi na prostą. A ja jestem zmęczoną, wszystko mnie boli, nie chce mi się rozmawiać z ludźmi , a jeśli już to tylko narzekam ( tak mówią inni). Niedługo przyjdzie mi wrócić do pracy, a jak o tym pomyśle to ściska mnie w żołądku. Matką jestem beznadziejna, krzyczę na starsze dziecko bo brak mi cierpliwości ... Chcę to zmienić, nie umiem, potrzebuje pomocy

[Oreganok]

Witaj serdecznie   @Jantosia  . Bardzo Cię  proszę wyczaruj 37 minut czasu, by pooglądać/ posłuchać materiału na yt, który rzuca światło na Twoją sytuację:

I bardzo Ci dziękuję, że w tych trudnych czasach  podjęłaś się roli matki młodych ludzi, którzy za 30 lat będą naszymi lekarzami lub kimś jeszcze ważniejszym

Użytkownik Oreganok edytował ten post 02 grudzień 2021 - 14:27

[Jantosia]

No właśnie, dlatego gdzieś muszę zacząć szukać pomocy, żeby właśnie nie robić krzywdy dzieciom bo ja sobie nie radzę...

[Jantosia]

Nie wiem czy prawie rok po porodzie można mówić o depresji poporodowej. Nie słuchałam jeszcze materiału, ale zrobię to w wolnej chwili, dziękuję

[redrose]

Może terapia online? Myślałaś by kogoś poszukać?

[Unveiled]

No właśnie, dlatego gdzieś muszę zacząć szukać pomocy, żeby właśnie nie robić krzywdy dzieciom bo ja sobie nie radzę...

 

kochana, ja dopiero kilka dni temu zdecydowałam się pójść. żyłam długo ze swoimi dziwnymi odczuciami, zachowaniami aż w końcu przyszedł krytyczny moment kiedy stwierdziłam, że ja nie dam rady. po rozmowie czując, że ktoś mnie naprawdę słucha z zainteresowaniem i drugiej dawce leku cały ten stres, panika, wyolbrzymianie, czarnowidzenie, obwinianie siebie... one zniknęły. oczywiście to nie takie prędkie, to wraca i pierwsze efekty czuje się po kilku tygodniach, ale ten dzień był inny. i jestem sobie wdzięczna, cholernie wdzięczna, że poszłam.

idź po pomoc. podziękujesz sobie później.

[Unveiled]

 

 myślę , że dobry początek to precyzyjne określenie źródła problemu . Nazywanie rzeczy po imieniu ,  niezbędne notatki i konstruktywna rozmowa z partnerem , rodzicami  jeśli to możliwe , zanim udasz się o pomoc do osób trzecich .   

 

hm. zaciekawiłam się. co masz na myśli pisząc "niezbędne notatki"? może sama coś z tego wyniosę, dla mnie to też nowość.

[Jantosia]

Bywało inaczej, były wzloty i upadki, ale teraz od jakiegoś czasu jest gorzej

[Jantosia]

To ciekawe co napisałeś, ale wydawało mi się że po to właśnie idzie się do lekarza....kogoś kto właśnie pomoże Ci zrozumieć, znaleźć przyczynę etc. Ja na razie dotarłam do tego że mam realny problem
[quote name="redrose" post="884354" timestamp="1638607671"]

Może terapia online? Myślałaś by kogoś poszukać?[/

Szukałam trochę, ale wolałabym kogoś z polecenia. Jeśli stacjonarnie to głównie Poznań jeśli możesz kogoś polecić.