49 odpowiedzi w tym temacie

[Oreganok]

Jeśli chodzi o przyczyny samobójstw uważam , że bardzo częstą pra-przyczyną samobójstw

jest funkcjonowanie na wibracji wstydu, toksycznego wstydu.
Ja wiemy z prac Dr Hawkinsa o poziomach świadomości wibracja wstydu jest najniższą wibracją

(nawet gniew i nienawiść wibracyjnie lokują się niż wstyd) i jest powiązana z odczuciami totalnego opuszczenia, odrzucenia, osaczeniem przez wrogie otoczenie, brakiem nadziei na poprawę i wynikłym z tego dążeniem do samozniszczenia.
Czasami toksyczny wstyd tli się w nas podświadomie powodując uciekanie w szkodliwe nałogi,

czasami powoduje choroby psychosomatyczne, autoimmunologiczne, a czasami wybucha

aktami auto agresji jak u naszych kaleczących się bliźnich, czasem doprowadza do samobójstwa.
Często jego praprzyczyny są zagrzebane we wczesnych dzieciństwie lub w traumach, które wyparliśmy ze świadomości. Zwłaszcza dzieci DDA (dorosłe dzieci alkoholików) jak i ofiary PTSD (syndromu stresu pourazowego) są narażone na to, że noszą w sobie toksyczny wstyd,

który może wybuchnąć, przejąć kontrolę i zniszczyć ich życie.
Wy, którzy skutecznie pracowaliście z toksycznym wstydem na psychoterapii

i wy, którzy cudownymi metodami podnieśliście wibracje do poziomu uczuć bardziej wzniosłych niż wstyd proszę podzielcie się doświadczeniami i uwagami, bo dla niektórych to może być nowość.

Może wasze wpisy uratują komuś życie?

Użytkownik Oreganok edytował ten post 23 sierpień 2021 - 17:49

[anche]

Super, że o tym mówisz, ja dziś tak pobieżnie wpadłam, ale zapiszę sobie ten temat, potrzebuję też myślę chwili na to żeby zastanowić się i opisać tę drogę, bo rozciąga się ona na bardzo mocno w czasie

[Oreganok]

@anche dziękuję za Twój wpis.Dawniej bardzo wkurzała mnie postawa większości forumowiczów i w ogóle ludzi,
którzy nie podchodzą do problemów swoich i bliźnich, jako do pasjonujących wyzwań, którym fajnie jest stawić czoło.

Wkurzało mnie, że nie wspieracie innych forumowiczów i niewiele robicie, żeby pomóc sobie samym. Teraz rozumiem.
Osoby będące ofiarami toksycznego wstydu są zbyt zdruzgotane i zbyt skupione na zmaganiu się z własnymi podświadomymi dążeniami autodestrukcyjnymi, by zdystansować się od cierpienia i z pozycji kogoś kochającego siebie i innych,

skutecznie szukać sposobów na poprawę losu swojego i innych i wrażać je w życie.
Czyli forumowicze są zbyt cierpiący i zawstydzeni swoim cierpieniem, by konstruktywnie udzielać się na forum

np. w wątku o wstydzie i cierpieniu. Warto to sobie uświadomić!
I dalej liczę, że garstka bardziej świadomych/ zdrowszych psychicznie forumowiczów
napisze, jak udało im się przełamać mechanizmy toksycznego wstydu,
wznieść się ku wibracjom innych emocji: złości, dumy, odwagi, radości a może wyżej(?)

 

Wasze wpisy w tym wątku  mogą uratować komuś życie!

Użytkownik Oreganok edytował ten post 24 sierpień 2021 - 15:21

[anche]

Myślałam, że praca ze wstydem będzie polegała na uwolnieniu od wstydu. Może taka będzie konsekwencja, finał tej podróży.

Na chwilę obecną zaakceptowałam, że się wstydzę, że początki są dla mnie trudne (wyjście na parkiet, improwizacja na instrumencie, rozpoczęcie mówienia na tle grupy, nowy klient), a po kilku minutach to już płynie. Raz na jakiś czas wraca ten wstydzioch w trakcie i ok, tak mam, taka jestem, ale nie musi mnie już to ograniczać.

[Ten_Obcy]

Dość ciekawy i kompleksowy opis : ).

 

https://www.duchimat...czny-wstyd1.pdf

[Willow47]

To chyba jedyne czego nie mam, toksycznego wstydu. Bywają chwile kiedy się wstydzę ale są one uzasadnione. Dlatego fajnie, że podejmujesz temat i przekazujesz informacje.

[Jan Nowak]

Jataki jestem, niekochany i odrzyucony nie mam szans na dziewczyne, dlatego wole towarzysto pieskow.
Piesy nie widza moja brzydkie cialo, kohaja mnie Janka takiego przytulasa. Sa pieski i koty co nie chca ludzie i porzucaja.
Ja przytulam je

[RenyaL]

Zwierzęta są przekochane, kochają nas bezwarunkowo

[Tawak]

Kolejny temat o problemach psychicznych ludzi normalnych.
Przegrawszy swoje życie, nie mam już czego się wstydzić. Kolejny przyczynek do stwierdzenia, że problemy normalnych ludzi mnie nie mogą dotyczyć.

[daleki]

Kolejny temat o problemach psychicznych ludzi normalnych.
Przegrawszy swoje życie, nie mam już czego się wstydzić. Kolejny przyczynek do stwierdzenia, że problemy normalnych ludzi mnie nie mogą dotyczyć.

A gdzie ty masz w tym kraju zwłaszcza w dużych miastach normalnych ludzi?!

[Tawak]

@daleki
U mnie w pracy jest mnóstwo normików.
Są też uchodźczynie z Ukrainy, ludzie sukcesu z Polski i z zagranicy.

[daleki]

@daleki
U mnie w pracy jest mnóstwo normików.
Są też uchodźczynie z Ukrainy, ludzie sukcesu z Polski i z zagranicy.

I uważasz że ci ludzie są normą? Pomyśl jeszcze raz. Ludzie sukcesu to w większości znerwicowani pracoholicy, uchodźcy z Ukrainy przeszli traumę wojny. Mógłbym to mnożyć ale sam wiesz że norma wygląda zupełnie inaczej i w mieście ją trudno znaleźć.

[anche]

Rozmawianie o braku normalnych ludzi na świecie na forum o zaburzeniach psychicznych jakoś mnie bardzo rozbawiło

Koncepcje, ocenianie, łatwo to przychodzi, a mi jest bliska myśl, aby żyć tak jakby chciało się być wzorem dla innych

[daleki]

Rozmawianie o braku normalnych ludzi na świecie na forum o zaburzeniach psychicznych jakoś mnie bardzo rozbawiło

Koncepcje, ocenianie, łatwo to przychodzi, a mi jest bliska myśl, aby żyć tak jakby chciało się być wzorem dla innych

Ja ciebie bardzo przepraszam ale to moja analiza otaczającego mnie świata, świata który zmienia się w bardzo złym kierunku. Pamiętam inny świat, prostszy, z większą zawartością  normalności.

[anche]

To chyba każde pokolenie mówi to samo

[daleki]

To chyba każde pokolenie mówi to samo

Bo jest to proces postępujący, prowadzi do kompletnego upadku wszelakich wartości i zmianę ludzi w zombie. Bezmózgie zombie.

[anche]

To chyba po prostu zalezy jakich ludzi się szuka i jakim się poświęca uwagę, ja mam wrażenie dokładnie przeciwne
 

A że świat bogaty jest i w głupców to nic nowego, ale po co w ogóle zajmować sobie nimi czas albo podglądać ich w telewizji. Nie wiem po co w ogóle o nich jeszcze gadać, dając komuś uwagę- pozytywną czy negatywną wspiera się dane zachowanie. Ludzie oglądają głupków w internecie, komentują, a potem dziwią się, że to oni się stają popularni. Ponowie komentarz z innego tematu- ludzie są różni.

[Oreganok]

Z grubsza zgadzam się z @anche, że ludzie są różnorodni i możemy kierować naszą uwagę ku tych

którzy nas inspirują i wnoszą co pozytywnego a nie ku tym, którzy na dołują swoją degrangoladą, pomimo,

że  bywa to  czasem trudne. Zastanawiam się co ukształtowało @anche

i  co wpłynęło na nią w ten sposób, że jest w stanie mówić o pozytywach będąc na forum z … hm…

Użytkownik Oreganok edytował ten post 09 czerwiec 2022 - 21:29

[daleki]

To chyba po prostu zalezy jakich ludzi się szuka i jakim się poświęca uwagę, ja mam wrażenie dokładnie przeciwne
 

A że świat bogaty jest i w głupców to nic nowego, ale po co w ogóle zajmować sobie nimi czas albo podglądać ich w telewizji. Nie wiem po co w ogóle o nich jeszcze gadać, dając komuś uwagę- pozytywną czy negatywną wspiera się dane zachowanie. Ludzie oglądają głupków w internecie, komentują, a potem dziwią się, że to oni się stają popularni. Ponowie komentarz z innego tematu- ludzie są różni.

Nie szukam towarzystwa, ja tylko obserwuję zachowania. Cieszy mnie to że patrzysz optymistycznie na życie.

[anche]

Z grubsza zgadzam się z @anche, że ludzie są różnorodni i możemy kierować naszą uwagę ku tych
którzy nas inspirują i wnoszą co pozytywnego a nie ku tym, którzy na dołują swoją degrangoladą, pomimo,
że  bywa to  czasem trudne. Zastanawiam się co ukształtowało @anche
i  co wpłynęło na nią w ten sposób, że jest w stanie mówić o pozytywach będąc na forum z … hm…

 
Chorowałam na depresję 12 lat i tak się tu znalazłam
Odbiłam się od dna by być tu gdzie jestem, tak widać musiało być, wierzę, że wszystko jest nam po coś.
 
Depresja jest dla mnie w swoim trzonie stanem pustki, odzyskawszy zdrowie dalej zaczynałam od tej pustki i rozważnie wybierałam i wybieram czym wypełniam życie. 
Długo wydawało mi się, że to mój charakter, że to ja i że moja wspaniałość jest w tej wrażliwości i wydawało mi się, że to pewna moja wyjątkowość. Czułam się jak anioł z połamanymi skrzydłami w bagnie. Nie chciałam tak żyć, nie mogłam tak żyć i nie dawałam rady, w tym stanie, gdy poza pustką były tylko negatywne emocje, a pozytywne wiązały się z używkami. I różnych rzeczy próbowałam, uczyłam się radzić sobie z objawami, zrozumiałam i zaakceptowałam, że to choroba, że tak czuję w rzutach choroby, ale wcale to nie jest jedyną prawdą.
 
Długa to historia mojej depresji i zaczęła się jeszcze przed moim urodzeniem, dalej uzdrawiam różne swoje traumy i uczę się kochać siebie taką jaką jestem.
 
Nie ma się czego wstydzić, bo wszyscy jesteśmy ludźmi, wszystko jest ludzkie. Trudne to czasem, trudno czasem być dla siebie czułym, ale co nam innego zostaje, co innego ma sens jak nie wychowanie samego siebie i bycie tym kim jesteśmy i kim chcemy być. Ludzie są różni i wszyscy jesteśmy jak nuta i nie każda nuta gra z inną nutą, nie każda nuta pasuje do innej i nie każda się z inną polubi. Trzeba wybrać samemu sobie swój gatunek muzyczny i grać swoje, najpiękniej jak się potrafi.