W kwestii depresji jestem już weteranem. Znam to forum od lat jakichś 15, pod różnymi nickami. Już w którymś momencie nie chce się zbyt wiele gadać, więc rzucam mój życiorys w hasłach:
rodzina patologiczna ale bogata, alkoholicy, narkomani ale w towarzystwie uśmiechnięci i w koszuli z krawatem, w każdym urzędzie ustawieni. Od 8 roku życia chciałam umrzeć, dziś mam lat 30. Nie było dnia żebym nie myślała o śmierci. W międzyczasie proza życia jaką znają tu pewnie wszyscy: jeden zawód miłosny, kolejny, jeden przyjaciel stracony, kolejny (...) jest praca na potężne pieniądze, za chwilę nie ma i nie wiesz co jutro włożysz do gara, a i tak wolisz w ten sposób, niż prosić o pomoc rodzinę. Gwałt z próbą zabójstwa, lekomania, odwiedziłam szpital psychiatryczny i wyszłam w 5 dni na własne życzenie. Multum psychologów, psychiatrów, psychoterapeutów, w większości ludzie-porażki. Jedna osoba dała mi sensowne narzędzia pracy nad sobą ale i tak w którymś momencie się rozstaliśmy. Przez cały okres edukacji szłam czując jakbym niosła 100kg na plecach. Najgorsze oceny w klasie, w liceum jedną klasę powtarzałam na nauczaniu indywidualnym bo życie mnie zgniotło. Studia rzuciłam w połowie pracy dyplomowej.
Paradoksalnie jestem członkiem Mensy, więc teoretycznie myślę.
Ogólnie moje życie towarzyskie zawierało wszystko, wiem jak to jest być w centrum uwagi i wszystko organizować, a wiem też, jak to jest być wyrzutkiem.
Prawie 4 lata temu zamknęłam się na amen. Odcięłam się od dokładnie wszystkich, rodziny, znajomych, zmieniłam pracę na taką, w której wchodzę w słuchawkach bez witania, robię w samotności na dużej hali, wpisuję się na listę i wychodzę. Mieszkam w domu, który należy do rodziny ale jestem tu sama, na wsi, jak najdalej od wszystkiego. Do pracy jadę 3 minuty samochodem, w środek lasu. Robię na pół etatu żeby mieć czas na siebie. Zarabiam tyle, że jest w sam raz na przetrwanie. Nie ma tu nikogo, oprócz krzywych gupików, które adoptowałam bo miały trafić do utylizacji. Małe szuje, które zjadają swoje dzieci więc nawet z nimi nie jestem personalnie związana emocjonalnie. Mam je bo było mi przykro za to, jak życie obchodzi się z życiem. Dostałam je do rąk z poleceniem wyrzucenia i zrobiłam co uznałam za słuszniejsze.
Nie mam facebooka, nie utrzymuję żadnych znajomości.
Te 4 lata temu po prostu przyszedł taki czas, gdzie stwierdziłam, że koniec szczypania się z życiem i trzeba coś zrobić na poważnie, bo zegar przecież tyka. Zaczęłam intensywnie medytować. To umiejętność, która była mi naturalna i którą trochę podrasowałam z wiekiem. Stan "medytatywny" to coś, co było ze mną od dziecka, trudno tłumaczyć to słowami. Tego trzeba doświadczyć będąc uważnie z drugiem człowiekiem.
I tu zaczęło się tak naprawdę moje życie. W trakcie tej medytacji wyraźnie zaczęłam wyczuwać ścieżki energii, bez wątpienia to, co nazywane jest chi, praną, maną itp. zależnie od kultury. Cały ten układ energii ma algorytm, który trzeba przetwarzać żeby nabierał właściwej geometrii i równowagi. Wygląda mniej więcej tak, jak w tradycji kundalini, w bardziej złożonej wersji jak w akupunkturze.
To trudna medytacja. Fizycznie i psychicznie. Długa teoria, której nie ma sensu tu wykładać ale w uproszczeniu rzeczywiście jest coś jak ying i yang, które mają wzajemny mechanizm. Do tego dochodzi trochę technik typowo medytacyjnych jak oddech, joga, mantra itd.
Nie wygrzebałam tego nigdzie. To było we mnie od początku.
Doświadczenia mistyczne to coś, również było ze mną od dziecka, o tyle, że klasycznie - myślałam że wszyscy tak mają. A przynajmniej niektórzy. A przynajmniej ktoś. Dopiero teraz wiem, że nikt.
Po tych 4 latach medytacji jestem w zupełnie innym świecie, patrzę na to społeczeństwo z boku i brak mi słów na to, co widzę. Jestem w stanie w jakimś stopniu przepowiedzieć przyszłość i nie jest to nic magicznego. Jeśli zna się algorytm sił, które budują struktury społeczne oraz tendencje w nich zachodzące, po prostu wiesz, jaki będzie tego efekt.
Widzę ludzi we wzorach. Struktura energii każdego człowieka ma określoną geometrię, która sprawia, że jest taki, a nie inny i jego ciało zachowuje się (choruje) w określony sposób.
Od dziecka byłam zażenowana, że ludzie muszą rozmawiać żeby się porozumiewać w kluczowych kwestiach. Że nie używają tego czegoś, co tak magicznie nazywa się telepatią.
Przez cały ten okres medytacji działo i wciąż dzieje się ze mną tyle rzeczy, że zabrakłoby specjalizacji lekarskich, następowały wyładowania i wszystko układało się na swoje miejsce. Z tego co jest stałe, to temperatura ciała 37,4, bardzo niskie ciśnienie i pewnie jeszcze parę parametrów, na których mierzenie mnie nie stać/nie chce mi się, a które są wynikiem medytacji. Ale jestem zdrowa. Ostatni raz u lekarza byłam 5 lat temu. Czuję, że mam panowanie nad tym, co się dzieje w moim organizmie.
Kontaktowałam się z ośrodkiem medytacyjnym w Indiach, jedynym, który podchodzi do tych spraw poważnie. Okazało się, że wszystkie etapy, które przechodzę fizycznie i psychicznie to wypisz - wymaluj etapu rozwoju duchowego, wieńczącego ludzką egzystencję na tle reinkarnacji. Ja tego jeszcze nie wiem ale pasowałoby.
Ale to jest tam, a ja jestem tu. To co się ze mną dzieje to bez wątpienia złoty gral psychologii, który przemija razem z moją praktyką. Próbowałam pisać do różnych instytucji, specjalistów - poddam się badaniom, wywiadowi, wszystkiemu, na co mnie stać.
Ale nikt w to nie wierzy. To też punkt programu, z którym zdążyłam się już w jakiś sobie potrzebny sposób oswoić.
O wielkich rzeczach tutaj piszę w sposób dość płytki ale wiem, że epatowanie w internecie nic nie da.
Ale jestem tu, bo może jednak jest jakiś cień szansy, że zaglądają tu specjaliści i ktoś podejmie temat. Nie na forum, realnie.
Nie szukam pomocy. Oferuję.
W razie czego kontakt: [email protected]
Użytkownik Arianne edytował ten post 11 wrzesień 2020 - 20:21
.gif)
