Pewna osoba urodziła dziecko. Wcześniej była bardzo szczęśliwa ze swoim partnerem. Mieli wiele planów, marzeń, pokonali dużo przeciwności, aby być razem. Nic ich tak nie cieszyło jak wspólna obecność. Kiedy urodziło się dziecko jego mama całkowicie zapomniała o swoim partnerze. Już od pierwszych chwil zachowywała się dziwnie, podkreślała, że to jej dziecko, nie chciała go nikomu dawać, robiła to tylko w sytuacjach niezbędnych np. musiała wziąć kąpiel. Całkowicie poświęciła się maleństwu, o niczym innym nie myślała, robiła wszystko idealnie, a i tak nie wierzyła, że jest dobrą mamą. W pewnym momencie pojawiły się problemy z karmieniem. Organizm oszalał, w piersiach robiły się ciągłe zatory, z nadmiaru mleka. Mama była przerażona faktem, myślała tylko o problemach z piersiami, obwiniała się tym, że nie będzie mogła wykarmić swojego dziecka, że będzie głodne. Nie spała, ciągle próbowała udrożniać zatory, świat stawał się koszmarem, a wszystko poza karmieniem przestało mieć znaczenie. Dziecko rosło, świetnie się rozwijało, zaczęło reagować na ludzi, uśmiechać się i tu pojawił się kolejny problem, który był ostatecznym powodem rozpadu. Chłopczyk zaczął uśmiechać się więcej do partnera, wodził za nim wzrokiem. Mama czuła ogromną zazdrość. Zaczęła odsuwać partnera. Podkreślała, że to ona jest mamą. Uważała, że wszystko robi lepiej, upominała partnera na każdym kroku. Jedyną osobą, której słuchała była jej mama. Ostatecznie zostawiła partnera niemal z dnia na dzień i pomimo niemal 40 lat wyprowadziła się do rodziców, stwierdzając definitywny koniec. To wszystko w ogromnym skrócie... Nikt nie może uwierzyć, że tak się stało, że kobieta tak bardzo się zmieniła. Wcześniej szalała za swoim partnerem, a później stwierdziła, że czuje jakby stała się aseksualna i chce żyć tylko ze swoim dzieckiem. Nie widziała nic poza zagrożeniami...Bardzo proszę o Waszą ocenę sytuacji
