26 odpowiedzi w tym temacie

[czarny Wilk]

jedyna terapia to umiejetność zrozumienia się z innym człowiekiem, innej płci wtedy nie potrzebne nam są leki i inne. 

[czarny Wilk]

mówie że inna osoba może być naszym terapeutą ,może to być przyjaciel ,znajomy ,znajoma więc troche to źle tam napisałem. W każdym razie ktoś co cię może bardzo wspierać. Dlatego nie rozumiem jak ludzie maja rodzinę ,dzieci ,wszyscy go ich kochają a jednak odbierają sobie życie ,nie mogę tego zrozumieć i przełknąć ,dla mnie są egoistami co dają cierpieć swej najbliższej rodzinie. Ci co nie mają nikogo to rozumiem bo mogą żyć a nie muszą bo nie mają i tak dla kogo. Nawet jak robią swoje, zarabiają to w podświadomości są samotni i przyjda lata gdzie to się im bardziej ukaże że są tak naprawde sami. Źle Natalii napisałem poprostu najlepsza dla mężczyzny terapeuta to dziewczyna ,kobieta ,osoba co jej na nim zależy. 

[czarny Wilk]

możliwe że macie racje ale napisałem to bo moja znajoma została sama z dzieckiem z mojej wsi. Razem do podstawówki i do gimnazjum chodziliśmy i jej mąż powiesił się na lince na strychu a jeszcze miesiąc niecały temu był za granica ,dobrze zarabiał ,miał kochającą żonę i małe dziewczynki. Czy nie mógł z nią się skonsultować ,dać jej zrozumieć czy coś co by tego nie zrobił ? nwm nie kieruje się tu samą samotnością bo mam depre ,zaburzenia od dzieciństwa i inne dziwactwa ale ciekawi mnie czy cieszyłbym się i czy troche by mi mi się potrafilo jak bym założył rodzinę. Jestem tego ciekaw i ciekawe czy bym pisał że można mieć rodziny a jednak i tak się zabiję bo nie mam już na to siły .

[czarny Wilk]

Natalii jestem obiektywny i może coś w środku gotowało i może i druga strona też robiła nie jak należy ,nie wiem ,nie mi oceniać bo relacje bliskich osób wiedzą tylko oni sami a nie ludzie z boku co mogą co najwyżej z nimi pogadać lub zobaczyć ich razem a wśrodku ciśnienie i zdaje sobie z tego sprawe. To skoro się rozgrzesza go to co byś powiedziała tym dzieciom co może też będą mieli problemy psychiczne z traumy z dzieciństwa? 

jest też dużo ludzi co jednak cierpią ,maja  gorzej niż ci co to zrobili ale w beznadziei będą gnić ale w sposób naturalny bo nie mają odwagi tego zrobić

 

Kurde ale cięzki temat się zrobił, może nie pisze już bo nie chce oftopu ,ja nie mam jednego zdania tylko ciekaw jestem ludzi co o tym myślą bo tu nie ma odpowiedzi chyba. Łatwiej zrozumieć tego co nie miał nikogo niż tego co miał ale wiemy i nie od dziś że umierają za wczas takie osobowości jak Avici, wokalista z Linkin Park ,Nirvana czy inni sławni ludzie ale czy nie samotni też ?

Użytkownik czarny Wilk edytował ten post 14 lipca 2019 - 21:59

[czarny Wilk]

ja już byłem u terapeuty i w dzień dzień mówiłem historię swoją non stop to smo jak by nic nie zapisywała i nie wiedziała co mówiłem na poprzednich terapiach więc podziękowałem . Powiedziała mi co mi powiedziała że mam zaburzenia i inne mieszanki i że jak chce to może mi załatwić szpital a ja mówie kategorycznie że pracuje ,obowiązki i żadnego szpitala i to był koniec z psychologiem -terapeutą . Może jak bym wynajął prywatnie to co innego by było niż NFZ . Ale się zawiodłem i postanowiłem sam sobie pomóc .

[Wisienka770330]

Wielu terapeutów neguje wartość terapii korespondencyjnej, a nawet za pośrednictwem skype. Jednak moim zdaniem ludzie powinni mieć wybór, czy dana forma terapii będzie im odpowiadała, czy nie. Można też wprowadzić niektóre pomysły uzupełniająco, np. jako połączenie stacjonarnych konsultacji diagnostycznych z późniejszą terapią online.
 
Marzy mi się terapia, która byłaby prowadzona w formie korespondencji mailowej i do wyboru mogłyby być różne abonamenty - np. 4 maile w miesiącu,  7, 10....  byłyby też jasno sprecyzowane zasady takiej korespondencji.
 
Co myślicie o takiej formie terapii? Piszcie swoje za i przeciw, piszcie też swoje własne pomysły na terapię, której wam brakuje na polskim rynku, a chcielibyście z niej skorzystać

Nie wiem czy to co napisze będzie do końca na temat ale może trochę tak.
Dopiero znalazłam ten wątek, bardzo ciekawy dla mnie.
Ja swoją terapię zaczęłam 8 lat temu..
Z racji że w Kamieniu Pomorskim nie ma psychologów nie licząc możliwości uzyskania krótkiej pomocy psychologicznej z opieki społecznej mając założoną niebieską kartę, na terapię jeździłam regularnie do Szczecina poświęcając cały dzień licząc podróż 3 godzinną w dwie strony i pobyt na terapii plus inne wizyty u lekarzy przy okazji których nie ma w Kamieniu Pomorskim (rehabilitacja i inne).
Najpierw chodziłam rok do pani psychiatry w Kamieniu, jedynej jaka przyjmowała prywatnie.
Bardzo mi pomogła, dobrze zdiagnozowała, dopóki nie czułam się na silach fizycznych jeździć do Szczecina do psychologa była moją ,,terapią".
Rozmawiałyśmy i to dzięki niej otworzyłam oczy na toksyczność swojego małżeństwa i na inne problemy.
Po roku zaczęłam już fachową terapię w Szczecinie.
Od początku strzał w 10. Cudowna psycholog 💙. Anioł kobieta.
Ona twierdzi że to też w dużej mierze moja zasługa udanej współpracy bo jestem bardzo komunikatywna, sama poruszam ważne dla mnie kwestie, potrafię nazywać swoje emocje itp. Największym moim problemem do dziś mimo pokonania już wielu innych problemów, jest poczucie winy wobec ojca oraz strach przed pewnymi rzeczami.
Na początku jeździłam 2 razy w miesiącu, potem raz w miesiącu, teraz nie mam czasu niestety na regularne wyjazdy, staram się co ok 2 miesiące odwiedzając przy okazji brata w miejscowości blisko Szczecina.
I mamy kontakt telefoniczny kiedy potrzebuję.
Smsy, rozmowy telefoniczne jak z czymś nie mogę sobie poradzić.
Teraz do końca sierpnia niestety jej nie ma, ale poza latem pomaga mi mimo że nie mogę często jeździć.
Z Dorotą wszyscy pacjenci są po imieniu, relacje są też przyjacielskie..
Kilka razy w roku Dorota organizuje spotkania pacjentów u siebie w domu.. Co roku parę dni przed wigilią organizujemy u niej w domu taką przed wigilię..
Kilka lat temu byłam na 2 , niesamowite wspomnienia.., atmosfera.
Kilka razy byliśmy razem wszyscy na bilardzie, na kręglach, w kinie, na lodach..
Od 3 lat z racji braku czasu nie uczestniczę w tym i żałuję bo to piękna sprawa.

Użytkownik Wisienka770330 edytował ten post 15 lipca 2019 - 11:00

[anche]

Terapia to specyficzny rodzaj relacji, daleko mu jednak do relacji koleżeńskiej. Sam kontakt jest jednak różny w zależności od rodzaju terapii. Głównie chodzi jednak o obecność, towarzyszenie i uważnosć na drugą osobę.

 

Osobiście uważam, że może i lepiej taka-korespondencyjna terapia, niż żadna, natomiast ciężko mi to sobie wyobrazić.

To co jest cenne w terapii to to że mamy u boku specjalistę, osobę uwrażliwioną, wyćwiczoną na dostrzeganie sygnałów z ciała, zwracanie uwagi na dobór słów czy nasz reakcje. Dzięki temu pozwala nam zrozumieć siebie, to co się z nami dzieje, może czasem pokazać jakiś schemat.
Gdy piszemy posty czy maile, czytamy je na końcu, poprawiamy...są tu jakieś elementy nas, ale przede wszystkim jest to jednak jakaś kreacja nas samych. Terapia to szczerość, a nie kreacja, dlatego ciężko jest mi to zaakceptować.

 

Są natomiast ciekawe kursy rozwojowe, zahaczające o autoterapię, na pewno zawsze warto dla własnego rozwoju skorzystać zwłaszcza, gdy nie ma się przestrzeni na regularną terapię.