43 odpowiedzi w tym temacie

[SmacznyKeksik]

Ja staram się po prostu unikać wstępnych pozytywnych lub negatywnych założeń co do ludzi, ale kontakty z ludźmi mimo to są dla mnie stresujące, to niestety nie jest tak, że na luzie do tego podchodzę. Mam fobię społeczną do pakieciku z deprechą, więc kontakty z ludźmi nie są niestety moją mocną stroną

Użytkownik SmacznyKeksik edytował ten post 21 listopad 2019 - 22:10

[czarny Wilk]

ja mam depresje od dziecka, potem doszła łuszczyca co całkiem mi odcięło pewność siebie w dodatku mam małe adhd  a rok temu mi psycholog powiedział że mam zaburzenia osobowości .Dzięki ADHD przynajmniej lubię adrenaline i ryzyko i cały czas szukam siłę na swe lęki co dla mnie jest czymś ekstremalnym.

[relic]

Mam fobię społeczną do pakieciku z deprechą, więc kontakty z ludźmi nie są niestety moją mocną stroną

Ja już się pogodziłem z tym, że im bardziej ograniczony mam kontakt z ludźmi tym lepiej funkcjonuje moja psychika. Wśród ludzi czuję się przytłoczony, stłamszony nadmiarem bodźców dlatego nie dążę do poszerzania znajomości.

[titanic]

Moje kontakty z obcymi ludźmi w 90% to sprawy nazwijmy je oficjalno- urzędowe, a i tak zazwyczaj odbywają się według wypracowanego schematu.

Czuję czasem lekki stresik przed nimi. Nie jestem nastawiony do nowych ludzi bo nie mam w założeniu  ich poznawać tzn.poszerzać grona znajomych. Czasem jakieś zdarzenie zmieni mój neutralny stosunek do ludzi na negatywny , ale potem to z czasem się wyrównuje.

Najczęściej jednak poznaję ludzi  niejako z poręczenia starych znajomych. Ogólnie jeżeli kontakt jest oficjalny to wymianę informacji mam ogólną  w dwóch kierunkach. Potem prywatny to rodzina i przyjaciel, czasem bliżsi koledzy. Emocjonalny to już wewnątrz siebie  i czasem podczas rozmów z synem.

Czyli podsumowując  nie jestem z góry nastawiony, ale raczej mam zbudowane wokół przestrzenie, przez które wpuszczam co raz bliżej siebie zaufane osoby. Hmm. Czyli może  trochę zasada ograniczonego zaufania.