7 odpowiedzi w tym temacie

[WJM1]

Witam serdecznie,

 

Moja narzeczona dostaje silne napady lęku i paniki w momencie, gdy muszę gdzieś wyjechać służbowo, np. z Katowic do Warszawy. Płacze, pisze do mnie co minutę, mam się jej meldować, nie panuje nad sobą, nie może spać. Jak mogę jej pomóc? Czy są odpowiednie leki, terapie? Ma ponadto PTSD oraz dwubiegunową. Nie zarobię na wspólne życie nie wyjeżdżając raz na jakiś czas. Chce i muszę jej pomóc.

[noone93]

Trzeba odwiedzic psychiatre..:/ Pozniej leki ,jakas terapia..

Mi pomagało relanium przy napadach lęku ,ale to trzeba z lekarzem zagadac najpierw

Użytkownik noone93 edytował ten post 28 lutego 2017 - 16:14

[victoria]

moze jest zazdrosna o ciebie, albo ma poczucie porzucenia?

[DontForget]

Mam bardzo podobnie jak Twoja narzeczona, jeśli nawet nie tak samo.

 

Tak jak pisał @noone93 - psychiatra. U mnie konieczne były leki, uspokoiły mnie i wyciszyły myśli. Dzięki temu nie zamartwiam się już tyle (dalej to robię, ale zdecydowanie w mniejszy stopniu i łatwiej mi nad wszystkim zapanować).

 

Postaraj się przekonać narzeczoną na psychiatrę i terapię. PTSD bywa okrutne, a w połączeniu z dwubiegunówką... ciężko mi to sobie wyobrazić.

 

[Głos z doniczki]

moze jest zazdrosna o ciebie, albo ma poczucie porzucenia?

Tak czy siak to nie pomaga tylko szkodzi.

[victoria]

Tak czy siak to nie pomaga tylko szkodzi.

 

 to, ze szkodzi nie podlega dyskusji, ale bardzo czesto takie zachowania wynikaja chyba z braku poczucia wlasnej wartosci?

[Głos z doniczki]

Tak, jak najbardziej.

 

Powiem wam, że w moim związku jest dość podobnie. Zazdrość połączona z przesadnym martwieniem się ze strony partnerki. Co prawda nie wyjechałem jeszcze tak daleko od niej jak WJM1 od swojej, ale widzę tu podobne objawy jak: płacz, domaganie się kontaktu co chwilę, bezsenność, lęk. Po prostu reakcje moim zdaniem wykraczające poza zwykłe martwienie się. Poza poważniejszymi rozmowami nie podjąłem jeszcze żadnych poważniejszych kroków w celu zmiany tego. Nie było takiej potrzeby, bo tak jak napisałem - nie wyjechałem nigdzie dalej sam. Moja partnerka nie chce nawet o tym słyszeć. Nawet jak szukałem pracy, to stanowczo zniechęcała mnie do jakichkolwiek ofert, w których informowano o możliwych delegacjach. Z drugiej strony jakby się tak nad tym zastanowić, to jest to trochę taka zamieciona pod dywan sprawa. Kiedyś mogę naprawdę chcieć lub musieć gdzieś wyjechać i wtedy ten problem wystrzeli spod tego dywanu, że aż tumany kurzu polecą.